Καλήν αντάμωση...

   Το στερνό αντίο πώς να το ειπείς;

Είναι ανεκλάλητοι του πόνου οι ιππείς…

 Και όχι μια αλλά τέσσερις φορές;

 Είναι ασήκωτες τόσες συμφορές…

  

Στον Τάσο

Στην Στελίτσα

Στον Γιώργο

Στην Γιωργία μου…

Στην φίλη, στη δική μου  Γιωργία…

Για τις ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο, για τις ατέρμονες συζητήσεις, για τους περιπάτους, τα ταξίδια, τα γράμματα, τα ποιήματα, τα όνειρα που κάναμε μαζί…

Για τα λευκά περιστέρια που τόσο αγαπάς.

Για την ευαισθησία  που σε δάκρυζε κάθε που έσπαζες ένα μίσχο λουλουδιού.

Για τις ευχές των πνευματικών σου.

Για τη ζωή που έζησες κάτω από πνευματική καθοδήγηση.

Για την οικογένεια που δημιούργησες κάτω από την σκέπη της Παναγιάς που σας αγκάλιασε με τα αγγελούδια σου... έτοιμες ψυχές όλοι...

Και τον Γιώργο μας - σ'ευχαριστούμε που στάθηκες τέτοιος σύντροφος για κείνη.  Με ισάξιο μεγαλείο ψυχής...

Κοιτάζω τις φωτογραφίες του γάμου σου, μέσα στα λευκά λουλούδια…

Σήμερα θα ανεβείτε να προσκυνήσετε τον Άγιο Θρόνο, οι τέσσερίς σας.

Δεν υπάρχει χαμός, ούτε θάνατος στην Ορθοδοξία.

Ανάσταση και επιστροφή της ψυχής στην πατρίδας της είναι, όπως το είπαν και στη νεκρώσιμη ακολουθία.

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών

Θανάτω θάνατον πατήσας

Και τοις εν τοις μνήμασι

Ζωήν χαρισάμενος…

 ...όπως μαρτυρά  η τελευταία φίλη που σε είδε πριν το μεγάλο ταξίδι: πανέμορφη και γεγγοβόλα...

 Τόσο λευκή, τόσο ευτυχισμένη, τόσο ελεύθερη, πια…

Καλήν  αντάμωση φίλη μου,